Salka Peru reis 2024
10 waiki's 10 dagen op reis met Don Américo en Gayle Yábar
(12 minuten leestijd)
-helemaal onderin vind je de foto's die bij de tekst horen-
'Een intense en fenomenale Salka-reis', dit laatste zijn de woorden van dochter Daya, zij ging voor de 1e keer mee.
Vanaf dag 1 was het een magische reis; de plekken, de ontmoetingen, de energieën. Met veel ooooohs en aaaahs, 10 dagen met 10 waiki’s op stap. We lachten, huilden, praatten, zongen samen en (we moesten), door de intensiteit, onze maskers laten vallen om elkaar in al onze naakt- en kwetsbaarheid te accepteren.
We hebben onze grenzen verlegd, moeilijkheden overwonnen en ons soms oh zo smal en hobbelige pad verbreed.
We hebben ceremoniële bijeenkomsten met de Qero en de Sjamana’s bijgewoond waarvan we healings ontvingen. We ervaarden meerdere keren de energie van het hooggebergte; de stilte, het ongetemde, de expansie en het aanraken van het oneindige.
En er was veel meer…. (maar wat is er ‘meer’ dan het aanraken van het oneindigen?)….
De begeleiding van Américo en Gayle, met Arilu op de achtergrond, was met zoveel gastvrijheid en zorg dat ik er soms zelfs verlegen van werd….. dan zit er maar één ding op om te doen en dat is het hart nog meer openen om dit alles met openheid te kunnen ontvangen.
Elke keer werden we allemaal weer blij wanneer zij ons, met opgewekt enthousiasme, meenamen naar de volgende verrassing.
Een speciale dank aan Sophia, onze vertaler; met onbaatzuchtige toewijding zette zij zich met hart en ziel onvoorwaardelijk in voor de taak en sloeg op haar sprankelende en luchtige wijze een brug in de communicatie.
DE REIS PER DAG
Dag 1: Ceremoniële ontmoeting met de Qero
De 1e dag werden we meegenomen voor een meeting met de Qero en deze vond plaats tussen Apu Veronica en de rivier de Hampimayu. Zowel de Apu als de rivier hebben vrouwelijke energie, werd ons verteld, waardoor de hele plek omringd is door vrouwelijke energie wat voelbaar was. Ook waren er verschillende grote waka’s, krachtstenen, aanwezig.
Op deze bijzondere plaats komen de inheemse vrouwen samen, om uit te wisselen, te dansen en waarschijnlijk nog veel meer redenen die ik niet kan benoemen.
En wij waren er ook! Het was er fijn, het geheel van de aanwezigheid van de Qero samen met de Natuur, het was groots en ontroerend en ik vroeg me af of ik dit werkelijk meemaakte vanwege het gevoel in een andere dimensie te verkeren.
Later was er tijd om naar de rivier te gaan en te connecten met de waka's. Staand met mijn buik tegen een grote krachtsteen had ik de hele middag wel willen blijven, zo omhullend en opladend voelde het, een heel veilig en prettig gevoel.
En dit alles vond plaats op de 1e dag van de reis. De toon van de intense tocht was gezet.
Dag 2: Naar Ankawasi en Condorwasi
We gingen richting het hooggebergte en stopten bij Ankawasi, ‘het huis van de adelaar’, niet heel ver van de Heilige Vallei, een plaats waar zowel de pre-Inkas als de Inkas woonden. We hebben er een wandeling gemaakt, Américo vertelde erover en we verbonden ons met de plek d.m.v. enegetische meditaties.
Na de lunch stapten we weer in de bus en reden hoger de berg op. Daar waar de alpaca’s en llamas grazen (vanaf een hoogte van 4.000 meter) en nog hoger, daar waar de condor woont.
We stopten bij een prachtige laguna en ook hier namen we de tijd om te zijn, de energie te voelen, en ons te verbinden met de plek.
Hoog in de bergen, waar weinig mensen wonen, dus vrijer van menselijke invloed, waar de natuur nog ongerepter is, waar je dichter bij de Kosmos bent, dichter bij Salka, bij de niet-getemde energie. Ik voelde het zeker, innerlijk begon er van alles te bewegen, verschuivingen in waarneming maar ik kon nog niet zo duidelijk benoemen waar het naartoe zou leiden.
Dag 3: Naar Pisac
Het bezoek aan Pisac was op een erg warme dag. In de ochtend naar het klooster geweest, daar vertelde Américo over de -mogelijke- ontstaansgeschiedenis van Pisac, met alle terrassen en de enorme bouwwerken.
Ook Pisac was een plaats waar veel sjamanen hebben gewoond en gewerkt.
In de middag was er tijd om te lunchen en om te shoppen op de prachtige markt.
Dag 4 - 7: Molino en Nationaal Park van Manú
Op de ochtend van de 4e dag reden we naar Molino, een casa rurale gelegen dicht bij de stad Paucartambo, een plaats ten noordoosten van Cusco, dicht bij de jungle.
Molino is de naam van het landelijk huis wat Américo en Gayle jaren geleden kochten, met de droom er een verblijf te maken voor de waiki’s wat zeer zeker gelukt is. Toen zij het kochten, was het huis een ruïne met nog enkele muren overeind en jarenlang heeft vooral Gayle eraan gewerkt om Molino weer op te bouwen. En terwijl Américo een sober verblijf voor ogen had, iets in de richting van de ingetogenheid van wat je je voorstelt bij een Zen klooster, had Gayle daar heel andere ideeën over. Wat het huis uiteindelijk is geworden, is een overvloedigheid in schoonheid, smaak en kleur en is daarmee helemaal in overeenstemming met de weelderigheid en bonte fleurigheid van Peru.
Daya vertelde dat zij het gevoel had in een paleis te zijn en dat zij zich een prinses voelde en zin kreeg om zich mooi aan te kleden. Eigenlijk had zij het liefst ons allemaal in mooie jurken gestoken, met een tiara in ons haar, om zo passend te zijn bij de omgeving. Dat is er helaas niet van gekomen, wie weet een volgende keer!
Het terrein rondom het huis is 7 hectare groot en grenst aan de rivier de Mapacho. Het hele gebied rond Molino is omgeven door zo’n 60 gemeenschappen van natives en de oude Andes cultuur en tradities zijn hier nog levend.
Een uitstekende plaats voor de retreat-achtige dagen die wij er doorbrachten.
Ik heb het idee, door wat ik hoorde, dat het gebied politiek/economisch autonoom is en dat is in een wereld van snelle globalisering heel erg kostbaar. Want de plekken op aarde waar nog niet het grote geld met industriële landbouw, mijnbouw, olie, technologie etc... de dienst uitmaken en waar er nog ruimte is om in verbinding met Moeder Aarde te leven en zo het leven vorm te geven, zijn er steeds minder.
Zo gauw het grote geld zich ermee bemoeit, wordt onze verbinding met de Aarde grondig verstoord.
Zo zag ik gisteren (op 17 november 2024) de prachtige -en ontluisterende- documentaire The Seeds of Vandana Shiva. In de film wordt duidelijk hoe diepgaand desastreus de gevolgen zijn voor Moeder Aarde en haar bewoners wanneer geld en macht de drijfveren zijn in de landbouw. Grote bedrijven als Monsanto hebben als doel alle kleine of kleinere boeren te laten verdwijnen en met het patent op alle zaden van de wereld de controle op het leven in eigen hand te nemen. Absurd, ja, absoluut toch? Maar in de documentaire zie je dat het werkelijkheid is.
En zo treffen deze praktijken vroeg of laat alle zelfstandige 'kleine' boeren op de hele wereld. Kijk ook naar alle boerenprotesten wereldwijd… Alles is verbonden!
In de film worden de kleine boeren de laatste vrije mensen op aarde genoemd; wanneer je met een eigen stukje grond en water jezelf en je gezin kunt voeden -en wat jezelf niet gebruikt kunt verkopen of ruilen-, dat is een autonoom bestaan, vrij van zoveel lasten.
Zoals geschreven is Molino is tot in de wijde omtrek omringd door gemeenschappen van natives en Gayle vertelde dat hij vooral met de 4 omliggende gemeenschappen een nauwe band onderhoudt. Dat betekent b.v. met de bewoners mee om 's nachts naar een verdwaalde koe te zoeken, deelnemen aan de dorps vergaderingen, mee voetballen, plaatselijke feesten bezoeken etc... De betrokkenheid met de communities is een vruchtbare uitwisseling, waarbij ik me voorstel dat Américo en Gayle veel bewustzijn kunnen brengen over welke keuzes te maken in een snel veranderende wereld.
De documentaire laat de enorme veerkracht zien van Vandana Shiva, die als antwoord op droevige ontwikkelingen in haar land India -omdat traditionele boeren enorm onder druk kwamen te staan-, een activiste werd, inmiddels wereldberoemd, en met haar acties en bewustwordingswerk zeker en beduidend tegenkracht biedt aan nietsontziende bedrijven.
Wat er in de wereld gebeurt wat we niet willen, staat niet los van onszelf, het is het gevolg van de gezamenlijke frequenties waarop we allemaal samen vibreren. Als we allemaal Nee zouden zeggen tegen acties die de Aarde en zo onszelf zo schaden, zou het snel afgelopen zijn met de macht van het grote geld.
Het is niet zo dat we niets kunnen doen, we kunnen zelfs heel veel doen, en kunnen allemaal bijdragen aan meer Licht in de wereld, ieder naar eigen kunnen, als daar je aandacht naar uit gaat. Op stap met Américo en Gayle leer je over het Salkapad, over de verbinding met de niet-getemde energie, de verbinding met de Natuur; Pachamama, de Apus en de Kosmos en de verbinding met Stilte. In die verbindingen liggen de antwoorden op de meest complexe persoonlijke en gemeenschappelijke vraagstukken.
'Hoe was Molino voor jou', vroeg ik aan Antonia?
‘Het was een rustpunt, toch ook nodig. Een warm bad en tijd om te vertragen en gewoon te zijn’ schreef zij.
Tijdens de retreat vertelden Américo en Gayle ons vele verhalen, verhalen die ons bewustzijn laat uitdijen, die ons meevoeren naar de linkerkant van de werkelijkheid, die ons laten dromen en die ons optillen naar Liefde of vertellingen die gewoon grappig zijn.
We brachten energie in beweging door de Salka oefeningen samen te doen, wandelden in de tuin, mediteerden bij de rivier, aten voor de lunch en het avondeten gezonde en heerlijke traditionele voeding uit de streek, en leerden samen het lied ‘Pachamama I’m coming home’.
Op dag 7 gingen we vanuit Molino naar het Nationale Park van Manú, aan het begin van de jungle, een park met een ongelofelijke biodiversiteit aan planten en dieren en waar nog steeds nieuwe soorten worden ontdekt.
We hebben er een lange wandeling gemaakt, het was er werkelijk prachtig en het voelde er vrij. Af en toe komt er een vlaag van heimwee als ik eraan terugdenk.
Dag 8: naar Ausangate
Op de achtste dag stapten we weer in het busje voor een langere tocht, op weg naar Ausangate.
Eerst reden we nog naar de stad Paucartambo, om inkopen te doen voor de lunch. We gingen langs de bakker die over een grote oven beschikt, waar iedereen die iets te bakken heeft, gebruik van kan maken. We kochten er de lekkerste broodjes (over het algemeen vind ik het brood in Peru niet zo lekker, maar als je weet waar je moet zijn dan wordt het iets anders, dit brood smaakte heerlijk.)
Ook brachten we een bezoek aan de kerk van Paucartambo en waren in het stadje getuigen van een of andere feestachtige bijeenkomst. Peru is het land van het feestvieren en zo zijn er ontelbare festiviteiten en vieringen, je kunt er je hele leven mee vullen als je wilt en de uitdrukking ‘vier het leven’ is hier letterlijk!
De route naar de berg Ausangate is er een met adembenemende uitzichten. Onderweg stopten we op 4.000 meter hoogte voor een heerlijke lunch; we kregen chaufa, een soort nasi en nog warm ook!
Weer op weg deelde Gayle brood en fruit uit aan twee voorbij komende herdersjongens en met hun handen vol liepen zij weg. In het hooggebergte zijn brood en fruit een zeldzaamheid en het is een traktatie wanneer het er is. Ik stelde me voor hoe blij en trots zij waarschijnlijk die dag thuis zijn gekomen.
Op een gegeven moment begon het heel hard te regenen en het regenwater vloeide als stroompjes langs de kant van de weg. De bliksem en donder volgden en de bliksem sloeg in, heel dicht bij de bus, sommigen zagen het gebeuren. Een beetje eng was het wel maar ik vond het reusachtig de elementen van zo dichtbij mee te maken en de bliksem was als een kosmische zegening voor onze tocht.
Het voelde alsof ik in een karretje van een achtbaan zat en ik genoot van de sensaties. Het was zoveel spannender mét het onweer :).
We waren allemaal verheugd toen we van veraf de majestueuze Ausangate zagen verschijnen om dan weer te verdwijnen achter de bergen want dáár wilden we naar toe, naar deze machtige heilige berg.
Aangekomen bij ons hotel kregen we net de tijd om de bagage op onze kamers te zetten, om vervolgens weer in de bus te stappen want we gingen naar warmwater bronnen, met uitzicht op Apu Ausangate!
Hoe dat was? Nou kijk zelf maar…. (foto momenteel niet aanwezig).
'S Avonds stapten we rozig en ontspannen ons bed in. Wat een mooie dag was dit.
Dag 9: meeting met de Sjamana's van Ausangate
De negende dag zal ik niet snel vergeten.
Ik was jarig en voor iemand die niet graag in het middelpunt van de belangstelling staat was de dag zeker uitdagend. Ik ontkwam er niet aan en tot 3 keer toe werd ik die dag gevierd.
Eenvoudigweg ontvangen wat anderen vanuit het hart jou willen geven.
Ontvangen, de vrouwelijke kant. Wie goed kan ontvangen, trekt veel aan.
Ik heb er zeker nog in te leren….
Het hielp om dankbaar te zijn voor alle inzet van de anderen, alle gedachtes die er waren om er een fijne verjaardag van te maken.
In die dankbaarheid wordt alles eenvoudiger en is ontvangen een daad van ayni.
Na het ontbijt stapten we in onze bus en reden naar een laguna want vandaag zouden we een ontmoeting hebben met de sjamanas.
Bij aankomst zagen we de vrouwen al in de verte, gekleed in fraaie kleurrijke klederdracht. Wat een indrukwekkend schouwspel was dat.
We kregen de tijd om hen te fotograferen.
Het is machtig en het doet iets met je, zo’n groep van alleen vrouwen, het is zo krachtig.
'Het is nodig dat de vrouwen op de voorgrond treden', zegt Américo en het gebeurd ook gewoonweg, steeds meer sjamanas doen het werk wat voorheen alleen voorbehouden was aan de mannen.
Jaren geleden zochten Américo en Gayle contact met vrouwen uit de sjamanen gezinnen, wonend in de gemeenschappen van Ausangate. De vrouwen zijn zelf sjamana’s of zijn in de leer. Américo en Gayle wilden deze vrouwen verbinden, voor talrijke redenen een goede en vooruitziende visie.
Met veel inspanning, door iedere keer naar de, soms veraf gelegen, gemeenschappen te gaan en met hen te praten, is er samenwerking tussen de vrouwen ontstaan. Een groep net als wij ontvangen, is een van de dingen die zij gezamenlijk doen maar er is meer.
Zo hoorden we dat de vrouwen zich verbonden om aan de gletsjers te vragen niet te smelten. Gayle liet me een foto zien van die bijeenkomst, er waren zoveel sjamanas bij betrokken, zoveel vrouwen voelden de noodzaak om deel te nemen. De foto liet een diepe indruk achter.
In de tussentijd dat de vrouwen de ceremonie voorbereidden, zochten wij een plek om te mediteren, om ons te verbinden met het water, de bergen, de aarde.
‘Beweeg met je handen’, zei Américo, 'het helpt om je te verbinden met de energieën, om deze aan te roepen'.
Wat een plek was dit om dit te doen!
Ik kan er zo naar terug in mijn herinnering, de plek is geprent in mijn ziel.
Na de ceremonie was er een gezamenlijke lunch. Er werd gezongen door de vrouwen en wij zongen voor hen.
Ik kreeg confetti zegeningen van hen allemaal, wouw wouw wouw…..dit vergeet ik niet meer!
Daarna was er gelegenheid om eigen geweven spullen te kopen.
Toen de ontmoeting was afgelopen gingen we ieder zijnsweegs; zij terug naar hun huizen in het hooggebergte en wij stapten weer in de bus.
Nog niet om terug te gaan naar het hotel omdat we rnaar de heilige Ausangate reden. Nog hogerop, tot bijna 4.800 m als ik het goed heb om te stoppen voor een korte wandeling.
De conditie van de groep was goed en iedereen kon mee. Op mijn eerdere reizen heb ik soms af moeten haken omdat ik de hoogte niet aankon.
Recht voor de majestueuze Ausangate zochten we een plaatsje om te zitten en te verbinden en mediteren.
'We zijn nu in de Hanachpacha', zei Américo.
En nogmaals hadden Américo en Gayle ons naar een plek gebracht waar het makkelijker is om te connecten met de natuur, met Salka.
Hoog in de verheven bergen, ongetemd en ongepolijst.
Hierna reden we terug naar het hotel.
De dag was nog niet afgelopen, er wachtte nog een avondmaaltijd met een heel feestelijk nagerecht.
Wat kan ik nog meer zeggen over deze dag?
Ik weet het niet of eigenlijk zoals ik al schreef; nog meer het hart openen om alle geschenken met gratie te verwelkomen.
Dag 10: Terug naar Cusco
Dag 10 was de dag van de terugreis naar Cusco, we gingen weer dalen, terug naar de grote stad, naar de bewoonde wereld met alle wereldse invloeden, lees ‘met alle getemdheid’.
Al voelt Cusco nog zoveel malen levendiger, spontaner en (f)/kleuriger dan Nederland.
Bij de oude Incapoort naar Cusco namen we afscheid van Américo en Gayle, een fysiek afscheid althans.
Dank
Rest mij nog iedereen te bedanken;
Alle reisgenoten, aan de onvolprezen Sophia voor haar vertaalwerk, met een diepe diepe buiging voor Don Américo en Gayle, die op onnavolgbare wijze ons eenieder begeleidden in onze tocht naar bewustzijnsgroei en een grote dank aan Arilú die op de achtergrond zoveel voor haar rekening neemt om de reis goed te laten verlopen.
Reflecties
Antonia die voor de tweede keer mee was op reis schreef het volgende over deze tocht:
Voordat ik naar Peru ging had ik de verwachting dat ‘het’ na Peru anders zou zijn, er zouden andere keuzes en mogelijkheden voor me zijn. En zo is het ook, er is een 'voor Peru'en er is een 'na Peru'.
Voor mij was de reis naar Peru thuiskomen. Thuiskomen en zijn in het land, bij de mensen, de Apus, de Quero’s, de Sjamanas, de Andes en de Salka, het is één grote onderdompeling geweest. Een onderdompeling in de natuur, in zachtheid, in het voelen van energie, in het meegenomen worden in verhalen en in levens van mensen.
Tijdens de Peru reis heb ik antwoorden gekregen in de vorm van ervaringen in mijn voelen, in mijn weten, in mijn emoties, mijn lachen en mijn huilen. Ik heb mezelf hier nog beter leren kennen, het zachte in mij is nog sterker, nog nadrukkelijk geworden. Voor mij is het zijn in de Andes, het reizen door de bergen, het licht en de lucht, datgene wat het dichtste bij het oneindige komt, hier op Pachamama. Het is een verander reis geweest die diepe lagen van mijn onderbewustzijn heeft aangeraakt en zichtbaar heeft gemaakt. Daar zit de verandering in, na Peru is dit anders. Voor mij zit het andere niet in verhalen of keuzes, het zit wel in dieper en voller kunnen leven, kunnen ervaren, voelen en weten. Een tastbaar anker, dat is wat ik in Peru gevonden heb.
Meer foto's van de reis vind je hier (Peru Salka reis 2024).
Comments